Restless - reż. Gus Van Sant

On, Enoch, jakiś taki poharatany – chodzi na pogrzeby obcych ludzi, kładzie się na asfalt i obrysowuje kredą swoją sylwetkę, niczym biegły poszkodowanego śmiertelnie w wypadku drogowym. Tak, dokładnie, dobrze myślicie -  on żyje z traumą po wypadku samochodowym, w którym stracił bliskich (rodziców), a sam ledwo uszedł z życiem. Ona, Annabel, jest przemiłą dziewczyną, co scena przebraną w jakiś vintage’owe ciuchy, umierającą na raka mózgu. Oboje jeszcze w wieku szkolnym. Spotykają się na jednym z pogrzebów, obsesyjnie zaliczanych  przez Enocha.  Zakochują się w sobie, na trzy miesiące, co prawda, ale ileż można zrobić i jak wiele przeżyć w tym czasie. Niejednym nie jest dane dostąpić takich uczuć nawet przez całe długie życie. Prawda, że to piękne i wzruszające? A przynajmniej takie powinno być. Tym bardziej, że młodzi bohaterowie grani są przez pełnego uroku syna Denisa Hoppera, Henry’ego i śliczną Mię Wasikowską.

Nic tak nie wstrząsa,  jak miłość i śmierć w jednym, i na dodatek młodym i pięknym. No to dlaczego mną nie poruszyło? Myślę, że właśnie dlatego, że jest za cudnie (młodzi, piękni, ładnie ubrani, z niesamowitą fantazją i wyobraźnią, niepospolite pasje itd.).  Przez cały film miałam uczucie, że oglądam aktorów przebranych za odlotowych bohaterów, w wydumanych, super oryginalnych scenach,  posługujących się zajebistymi dialogami, a wszystko po to, by mi sie łza w oku zakręciła, bo skażonych przedwczesną śmiercią.  Być może Gus Van Sant, nie dla takiego jak ja targeta zrobił ten film.  Tak, pewnie tak, nie powinnam go oglądać, bo nie mogę uwierzyć, że będąc 17-latką i mając perspektywę śmierci za kilkadziesiąt dni, można choć raz nie zapłakać nad swym losem i nie wściekać się na jego niesprawiedliwość, że nie ma się ani chwili załamania i poczucia bezsilności, że chce się codziennie przebierać za starą - młodą w wystrzałowe ciuchy z  lat 60-tych, rysować ptaki i śmiać się na pogrzebach. Domyślam się,  że takie zachowanie może być sposobem na oswojenie się ze śmiercią,   ale żeby aż tak  nieludzko, z taką swobodą i dezynwolturą, bez odrobiny choć wobec niej pokory,  strachu, czy buntu?

Wiem, że dziewczyna ma stanowić kontrapunkt dla postawy chłopca, który prezentuje zupełnie odmienne odczucia wobec śmierci. Buntuje się, ma pretensje i obwinia żyjących krewnych za śmierć rodziców, wścieka na nich samych, że go opuścili, zachowuje się czasem zupełnie irracjonalnie, przyjaźni się z duchem japońskiego kamikadze - chyba nawet czasem myśli o samobójstwie, a przecież opatrzność darowała mu życie, wybudzając go ze śmierci klinicznej. Annabel zaś, w przeciwieństwie do niego, tak bliska śmierci, kocha życie, cieszy się każdą jego chwilą, dba o siebie, nie rezygnuje ani na chwilę ze swoich zainteresowań (ptaki i Darwin), nie boi się żadnych wyzwań, także miłości.

Wszystko to rozumiem, i pochwalam, ale dlaczego nie pochwalam filmu?  Chyba właśnie z powodu  tak bardzo dwubiegunowych postaci, i za ten ideał, jakim jest Annabel. I za to, że ciągle się tak przebierała, i że była taka strasznie cudowna i dzielna. Film był o umieraniu, a był taki fajowy! Może dlatego, powie ktoś, że wraz ze śmiercią przeplatała się miłość? A może właśnie dlatego powinien być choć trochę smutny? Bo jak mówi głos z offu – śmierć jest trudna, ale miłość jeszcze trudniejsza. A ja tego jakoś w filmie nie zauważyłam.

Mniemam, że „Restless” zrobiono pewnie także z pobudek czysto humanitarnych,  by dać widzowi siłę, wetchnąć w niego promyk słońca na ewentualną smutną okoliczność. Ja wiem, że ten film nie byłby dla mnie pocieszeniem. I wiem dlaczego, jestem po prostu na takie dyrdymały za stara.

Polecam bardzo młodym, zwłaszcza hipsterom.  Jest na co popatrzeć, istna rewia stylizacji.

Dodam, że jest jedna scena, która mnie autentycznie rozczuliła i do mnie przemówiła – mowa pożegnalna, która zamienia się w serię uśmiechów pod wpływem wspomnień o zmarłej. :)