Karen płacze w autobusie - reż. Gabriel Rojas Vera

Dlaczego taka duża Karen płacze w autobusie? Może jest chora? Właśnie dowiedziała się o śmierci kogoś bliskiego? A może rozstała się na zawsze z kochankiem? A może mąż ją pobił? Może się czegoś boi? Może czegoś żałuje? Może, może, może… ileż pytań bez odpowiedzi ciśnie się na usta, gdy widzimy kogoś pochlipującego w środku transportu publicznego. Jeśli ktoś nie może się opanować i daje upust swoim emocjom nie bacząc na miejsce, otoczenie, sprawa może być poważna...  Przejechawszy kilka przystanków, Karen wysiada. Jest już późny wieczór, ulice miasta, daleko poza centrum, są puste. Karen łomocze do drzwi zaniedbanej kamienicy, prosi o pokój. Z głębi domu odzywa się głos gospodyni, że takim nie dysponuje. Karen obiecuje, że zapłaci za trzy miesiące z góry. Zostaje zakwaterowana. Domyslamy się, że bohaterka filmu nie jest biedna (na co wskazuje także duże obrzydzenie do brudu i karaluchów), ale może być nieszczęśliwa.  I nie mylimy się, o czym przekonujemy się nazajutrz, gdy telefonuje ona do swojej matki, z prośbą o pomoc.  Lecz nie znajduje Karen zrozumienia u rodzicielki. Wręcz przeciwnie,  namawia ją ona do powrotu do domu, do męża, albo choćby na spotkanie z nim.  Znamy, więc już powód łez Karen.  Tylko nie wiemy jeszcz, czy są to łzy szczęścia, czy radości. Karen godzi się na spotkanie z mężem, dzięki temu mamy okazję przekonać się, że jest on dobrze ubranym, przystojnym i  kulturalnym mężczyzną w średnim wieku, przyzwoicie sytuowanym, mogącym sobie pozwolić na utrzymanie domu i żony. Oczywiście, mąż namawia grzecznie żonę do powrotu, ale  Karen nie ma już ochoty służyć jako szatniarka, pomoc kuchenna, pokojówka oraz pani do towarzystwa w jednym.  Ma ochotę sama zarobić na swoje utrzymanie, żyć na własny rachunek. Podjęła to ryzyko, mimo nie pierwszej młodości, średniej urody i takiejż figury, zaczynając "od zera", ale za to z kilkoma tysiącami pesos w portfelu. Niestety, o pracę dla takiej kobiety, jak ona nie jest łatwo, a torebkę z pieniędzmi ukradziono. Na szczęście za pokój zapłaciła z góry. Aby przeżyć zaczyna żebrać. To znaczy prosić na przystankach autobusowych o parę drobnych monet na przejazd. Ludzie są współczujący i litościwi, dzięki temu Karen egzystuje, cierpliwie szukając pracy. Jej upór zostaje nagrodzony. Karen znajduje jakąś marną pracę, ale i nowych znajomych, i to z całkiem przyzwoitych kręgów, zarówno mężczyzn jak  i kobiety, które śmiało zadają Karen pytanie „czym się zajmujesz”? A ona ciągle jeszcze odpowiada z zakłopotaniem, jak do tej pory: „czytaniem książek”, np. Ibsena. Trudno przecież chwalić sie pracą rozdawacza ulotek. Dzięki znajomej z wynajmowanego obok pokoju, Patricii, osóbki nader wyzwolonej, zaprzyjaźnia się z miejscowym dramatopisarzem, zaczyna bywać, w teatrze, na bankietach, zostaje jego kochanką, dostaje od niego propozycję wyjazdu do Argentyny (sztuki przyjaciela zyskują rozgłos w krajach ościennych) zwieńczoną prośbą o podanie marynarki. Czy Karen ją poda, czy nadal będzie jeździła autobusem, i czy będzie jeszcze w nim płakać? Zobaczcie debiut fabularny kolumbijskiego, 34-letniego reżysera Gabriela Rojas Vera. Film nie poraża tempem akcji, bo i w życiu Karen, która postanowiła być „kimś”, nic specjalnego się nie dzieje, ale cały czas utrzymuje stały poziom zainteresowania zmaganiem Karen z codziennością, jakże różniącą się od tej, którą wiodła u boku męża, i... oczekiwaniem na odpowiedź na pytanie, czy Karen będzie teraz szczęśliwa?