Nim diabeł dowie się, że nie żyjesz - reż. Sidney Lumet

To już drugi z kolei film, po “Rodzinie Savage’ów”, jaki widziałam w ostatnim czasie z PSHoffmanem, z dysfunkcyjną rodziną w tle, w których gra syna pozbawionego w młodości uczuć i ojcowskiego zainteresowania (i dobrze, bo  jak nabrzmiały to temat przypomina się o tym coraz częściej i głośniej, ot, choćby wydana niedawno książka „Listy do ojca”). Tak, “Nim diabeł dowie sie, ze nie żyjesz” to nie tylko thriller i sensacja, to także, a dla mnie przede wszystkim -  dramat rodzinny. Otóż, rodzina nie zawsze jest opoką i  mityczną ostoją spokoju i bezpieczeństwa. To bardzo często chory organizm, namnażający kolejne jeszcze bardziej zbzikowane komórki, które rodzą kolejne, jeszcze bardziej nieczułe od macierzystych itd. – w filmie przyklad córki Hanka Hansona (Ethan Hawke) – bardzo cynicznej młodej osóbki, tak a nie inaczej wychowanej przez swoich rodziców. Andy Hanson, jego brat ( czyli PSHoffman), dzieci na szczęście już nie posiada.

Ale oczywiście, byłabym niesprawiedliwa, gdybym nie zauważyła, że  film Lumeta, to także bardzo dobrze skrojona opowieść sensacyjna, w której jedno wydarzenie oglądamy z perspektyw każdej osoby oddzielnie, każdej, ktora była w nie mniej lub bardziej zamieszana. Obserwujemy tragiczne konsekwencje jednego niefortunnego pomysłu, będące karą za podniesienie ręki na rodzica - "czcij ojca swego i matkę swoją", dla zachowania porządku rzeczy, bezwzględnie, nawet jeśli nie dali ci oni miłości i nie nauczyli cię kochać, zdaje się kończyć Lumet -  na to wskazują losy jednego z braci. Zakończenie filmu niesamowite, pozostawiające widza w bezradnym oniemieniu i zawieszeniu we wszelkich osądach. Nie ma mądrych, nie działają żadne przykazania, tam gdzie w grę wkraczają emocje i uczucia.