sobota, 10 grudnia 2005

Daleko od nieba

Film z początku odbieramy jako śliczny portret amerykańskiej wzorcowej rodzinki we wnętrzu z lat 50-tych ub.wieku, ze sfery „middle class” żyjącej sobie niczym w raju na peryferiach pewnego amerykańskiego miasta w pewnym miejscu USA. Ale do czasu. Do czasu, gdy perfekcyjny mąż (Dennis Quaide) perfekcyjnej żony nie uzmysłowi sobie, że „choroba”, o ktorej myślał, że już minęła, daje o sobie znowu znać. Do czasu, gdy perfekcyjna żona (cudowna Juliene Moore) prowadząca perfekcyjny dom, na który doskonałe pieniądze zarabia ów doskonały małżonek nie uzmysłowi sobie, jak bardzo jest samotna. Jej jedynym powiernikiem okazuje się być czarnoskóry mężczyzna – wysoce wyedukowany syn zmarłego ogrodnika, który dbał o ich posesję.

No i czar pryska. Tę doskonałą rodzinę nagle dotykają dwie fobie zżerajace ówczesną Amerykę – homoseksualizm i uprzedzenia rasowe. Z tym, ze rasizm, jak się okazuje, jest bardziej nie do przyjęcia niż związek mężczyzny z mężczyzną. Pani Whiteaker początkowo próbuje walczyć i o uczucia męża i o przyjaźń z Murzynem. Niestety, zostaje sama na placu boju. Mężczyźni dla dobra swego i swych najbliższych opuszczają tę doskonałą istotę. Mąż nie dając jej żadnej nadziei, zaś czarnoskóry przyjaciel, owszem, nie odmawia spotkań w przyszłości, choć na jego twarzy maluje się lekkie zdziwienie, gdy Cathy przychodzi na dworzec by jeszcze raz, ostatni, rzucić na niego okiem w momencie odjazdu.
I właściwie nie można mieć do nich pretensji. Każdy z mężczyzn wybiera życie w zgodzie z sobą i tego też pragnie dla nich Cathy - ona chce ich szczęścia, choć wie, że sama nigdy go nie zazna. Bo to nie oni są winni. Nie jest winny mąż, który dotknięty homoseksualizmem i czując się winny, cierpi na równi z żoną z tego powodu. I nie jest winny ów czarny, że taki jest i w związku z tym nie ma prawa spotykać i przyjaźnić się z białą kobietą. Winne jest społeczeństwo - zacofane, pruderyjne, bez przerwy ogarnięte jakimiś uprzedzeniami, by mieć pożywkę do odrzucania i znęcania się nad tzw. innymi. Choćby ci „inni” byli z gruntu wspaniałymi i szlachetnymi ludźmi, ale nic to - ze swoją odmiennością nie mieszczą się ciasnych ramach zacofanej społeczności,.
Bardzo smutny to film, choć nadzwyczaj kolorowy. Akcja dzieje się bowiem podczas pięknych słonecznych jesiennych dni. Tak pięknych, jak piękne z pozoru było dotychczasowe życie Cathy Whitaeker. I czujemy, że te cudowne barwy już niedługo odejdą w przeszłość. I w życiu tej kobiety, tak jak w przyrodzie, również nastąpi zima. Pozostaje mieć nadzieję, że po zimie przyjdzie wiosna - jeśli tylko Cathy pogodzi się z losem i normami społecznymi, które zamknęły przed nią szczęście. Tylko czy starczy jeszcze na przetrwanie sił tej kobiecie, której całe dotychczasowe życie polegało na uśmiechaniu się, ustępowaniu wszystkim, by stworzyć dla siebie i rodziny raj na ziemi. Niestety, ona już wie, ze na ziemi, wśród ludzi, do raju bardzo daleko.

.......
Nie kocha się samotnych drzew
stojących z boku
Nie kocha się czarnych
bo można się pobrudzić
Nie kocha się muzułmanów
bo nie wierzą w boga jedynego
Nie kocha się Żydów
bo zabili syna jego
Nie kocha się rudych
bo fałszywi
Nie kocha się grubych
bo to słabi ludzie są
Nie kocha się gejów
bo brzydko się kochają
Nie kocha się lesb
bo niezdrowo podniecają
Nie kocha się krzywych, kostropatych
szczerbatych, starych, chorych, karłowatych
nieśmiałych, ponurych, smutnych .....
Niekochane, niechciane, niepoznane straszne stereotypy

Kocha się piękny, bezpieczny,
wygodny, uśmiechnięty,dobrze sprzedający się,
nie wadzący nikomu, przewidywalny
nudny, wszechogarniający
stereotyp