Pusty dom Kim Ki-duka

Poezja!  Początkowo mamy  wrażenie, że oglądamy coś z sensacji.  Tae-suk włamuje się  do różnych mieszkań podczas nieobecności gospodarzy. Ma swój mały skuterek i udaje  roznosiciela ulotek. Rano zawiesza je na klamce,  wieczorem wraca i jeśli ulotka jest na swoim miejscu, włamuje się  do takiego pustego domu  na noc.  W gruncie rzeczy nic złego tam nie czyni, przynajmniej świadomie. Chce tylko pomieszkać parę godzin, zaspokoić różne przyziemne potrzeby. Może to jakiś samotny, bezdomny chłopak, znalazł  sposób, by odpocząć, a przy okazji pomarzyć, że ma rodzinę i dom?  Niczego sobie nie przywłaszcza, a za swoistą „gościnę” odwdzięcza się nieobecnym gospodarzom praniem, czy naprawą zepsutego sprzętu domowego.  Ale,  mimo tego prawie idyllicznego nastroju  cały czas odczuwamy jakiś niepokój, czekamy na jakieś wydarzenia...

No i,  nie obywa się bez niespodzianek. Otóż, pewnego razu, zdarza się, że w domu jednak ktoś jest, mimo, że ulotka wisi od rana do wieczora. W ten sposób Tae-suk poznaje  Sun-hwa, fotomodelkę, której fotografie zdobią cały piękny, bogaty dom,  jaki zajmuje wraz  z mężem. Sun-hwa jest taka nieszczęśliwa w swoim związku! Ta nieoczekiwana wizyta kogoś obcego, kto czuje się u niej jak u siebie w domu, nie robi na niej wrażenia. Obserwuje uważnie przybysza i czeka na rozwój wypadków.
W końcu następuje pierwszy przełom filmu.  Tych dwoje samotnych ludzi,  nie wymawiając ani jednego słowa,  osiągają najwyższy stopień porozumienia. Ona porzuca swoje dotychczasowe życie i od tej pory wędrują już razem po mieście w poszukiwaniu schronienia, by odciąć się na chwilę od świata, gwarnego miasta i pobyć w pustym domu ze sobą sam na sam.
W tym momencie błyska iskierka olśnienia - to film o wyzwoleniu się z wszelakich ograniczeń, przymusów, nawet przymusu mówienia.  Ale  czy  jest możliwe?
Odpowiedzi na to pytanie będzie można poszukać w trzeciej sekwencji filmu, rozpoczynającej się w mieszkaniu, w którym na dwójkę miejskich wędrowców czeka kolejna niespodzianka.  Tym razem jest to stary martwy mężczyzna. Tae-suk trafia do więzienia.  I teraz zaczyna się kolejny etap jego wędrówki do wyzwolenia się od fizycznej formy do duchowości, nawet w dosłownym sensie. Zaczynają się dziać rzeczy z pogranicza snu i jawy, rzeczywistości i wyobraźni. A życie Sun-hwa, która w końcu z pomocą policji wróciła do męża – nabiera nierealnego wymiaru. Sun-hwa zaczyna być szczęśliwa, nawet u boku męża, którego nie kocha.  Skupiła się na życiu duchowym. Świat materialny, wraz ze swoim ciałem pozostawiła mężowi.

Każdy „Pusty dom”, który odwiedza Tae-suk, oglądamy co najmniej w dwóch odsłonach. Jedna z nich, to ta, kiedy dom  jest rzeczywiście pusty i pojawiają się w nim on albo oni – Tae-suk i Sun-hwa. Wtedy dom zaczyna żyć, zaczyna go wypełniać miłość. W drugiej odsłonie dom zapełnia się gospodarzami – coś tam mówią do siebie, czasami warczą, krzątają się wokół swoich zajęć, uprawiają seks.  Ale czy dom naprawdę jest pełny?  Mimo obecności  właścicieli, każde z tych mieszkań jest tak naprawdę martwe - Puste.   Nie ma w nich miłości, bo nie ma porozumienia  dusz, pokrewność ducha. To duchowość człowieka, jego wewnętrzna moc jest najważniejsza. Człowieka można pokonać fizycznie, ale nie można zniewolić jego ducha. Dzięki wewnętrznej mocy można obalić mury każdego więzienia, także mentalnego.  Przykład Sun-hwa i jej męża, który  być może posiądzie ją fizycznie,  ale nigdy nie dojdzie  między nimi do prawdziwego spełnienia.  A ona już nie będzie się czuła zniewolona przy boku męża.

W filmie główną rolę gra milczenie. Myśle, że ten film dlatego też jest taki dobry, ponieważ doszło do całkowitego porozumienia jeszcze jednych dusz, tych z planu filmowego. Doskonała współpraca między reżyserem a aktorami oraz operatorem i autorem pięknej muzyki nie byłaby możliwa bez istnienia owego zespolenia i zrozumienia się wszystkich nawzajem.
Prawdę mówiąc, ja przez dłuższy czas nie zauważyłam, że główni bohaterowie nie mówią, tak świetnie aktorzy potrafili wygrać swymi twarzami całą gamę uczuć i tę nić porozumienia jaka zaczęła ich łączyć od pierwszego spotkania. Mówi się, że milczenie jest złotem. Coś w tym jest. I to nie tylko w tym sensie, mów mało, wtedy nie wygadasz się co czujesz, ale w sensie - mów mało, bo nie słowa świadczą o człowieku.

Poza tym – praktyczna korzyść z filmu – tak wędrując razem z Taek-sui Sun-hwa od mieszkania do mieszkania – mamy całkiem przyzwoity przegląd i ogląd standardów socjalnych, architektury wnętrz czy poszczególnych dzielnic w jakich żyją współcześni „zurbanizowani” koreańczycy.

Polecam ten film tym, którzy lubią poetykę twórczości Kim Ki-Duk. Jeśli ktoś nie wie czy lubi, niech spróbuje. Żal byłoby stracić szansę poznania tak niebanalnego, ciekawego i pięknego kina.