Życie Pi - reż. Ang Lee

Produkt zdecydowanie przereklamowany. I do tego jeszcze te 4 Oskary: reżyseria, muzyka, efekty specjalne i zdjęcia. No dobrze, niech będzie, mnie tam wsio ryba, wszystko wszak jest kwestią gustu i subiektywnej oceny, na którą ma wpływ mnóstwo czynników, niekoniecznie ściśle merytorycznych.
Ten film może i jest ładny, znaczy bardzo kolorowy, jak z jakiejś bajki, ma przyzwoite efekty specjalne - w końcu pod nie był zrobiony, dla dla nich wybrano taką a nie inną fabułę;  muzyka nie razi, właściwie, prawdę mówiąc prawie jej nie zauważyłam, pozostała mi zupełnie obojętna. Tygrys wiadomo, że przeważającej mierze wygenerowany na komputerze, raz, że bezpieczniej, a dwa - żadne Towarzystwo Ochrony Zwierząt się nie przyczepi, że na planie męczono zwierzę. Nuda. Tym bardziej, że i głowny bohater jak z żurnala zdjęty. Taki piękniusi. Ząbki codziennie rano umyte, do nich dopasowane białe spodnie, które ciągle, mimo upływu dni i to w ciężkich warunkach, są białe, i w całości, podobnie jak brezent na łodzi. Nic to, że Pi codziennie wykonuje jakąś ciężką pracę, walczy ze zwierzętami, z żywiołem, obmywany na okrągło przez słona wodę i targane przez morskie sztormy. To trochę jednak razi. Ja jako widz nastawiony na film przygodowy miałam nadzieję, na odrobinę brudu, krwi i potu, żeby móc uwierzyć, że oglądam życie, a nie jakąś pozorację komputerową. Z zresztą, niechby sobie nawet ten świat wygenerowany w komputerze był, takie czasy,  nie szkodziłoby mi to, gdyby akcja filmu była zajmująca. Niestety, twórcy cały czas kazali mi podziwiać, zamiast męstwa i uporu młodego człowieka w walce z naturą, osiągniecia myśli technicznej na niwie filmowej. A mnie to mniej interesuje.

Pod koniec filmu reżyser zaczyna udawać, że 'Życie Pi" to film poświęcony nie tylko myśli technologicznej, ale również egzystencjalno-teologicznej. I zaczyna się dorabianie ideologii. Czyli wymyślenie innej wersji przygód Pi, bardziej niegrzecznej, pozbawionej pierwiastka boskości, czyli rozumiem bez cudownego nalotu latających ryb, mających pełnić funkcję biblijnej kaszki mannej spadającej na lud w opcji przygód lądowych. Może niektórzy widzowie doznali wstrząsu na podstawie końcowych propozycji pisarza, jakie życie lepsze, z Bogiem czy bez. Przecież to, że życie z wiarą jest prostsze, bardziej strawne, jest oczywiste, jak to, że słońce wschodzi i zachodzi.  Nawet komuniści zazdroszczą po cichu tym, którzy wierzą, a sam były prezydent Kwaśniewski to powiedział odważnie i wprost, może w wywiadzie we "Wprost", że wiara jest łaską i on nawet własnej żonie zazdrości tej łaski (a był to okres wzmożonych wizyt pierwszej damy u JPII), bo sam jest, jak widać, niegodzien by jej dostąpić. Więc o co ten szum?

Natomiast podobał mi się wątek z pytaniem, który rozwinięty został jeszcze za czasów pobytu Pi w Indiach, a zakończony w momencie uratowania rozbitków, czy zwierzęta mają duszę czy nie? Polecam go pod rozwagę wszelkiej maści fanatycznym obrońcom zwierząt, którzy wolą, by badania nad szkodliwością tego czy tamtego nowego produktu chemiczno-spożywczego, przeprowadzać na ludziach, zamiast na szczurach i myszach. Niech nie liczą na ich wdzięczność :) Tygrys z "Życia Pi" Wam to pokaże. A głodny szczur was, moi mili, nie oszczędzi.
Choć ja osobiście wierzę, że nasze piesio, Blask mu na imię, ma, jeśli nie duszę, to na pewno charakterek. Kocham go jak człowieka, a od niektórych ludzi to nawet bardziej. :)

Podsumowując - w odróżnieniu od Akademii pozostaję w niezachwycie i lekkiej żenadzie, ale nie żałuję, że byłam na tym filmie w kinie. Oglądanie go w domu ma jeszcze mniejszy sens. Wizualnie jest pięknie, aż za pięknie. Nie lubię przesady, szczególnie w epatowaniu pięknem, zazwyczaj doznaję w takim przypadku mdłości.  Ale ok, takie było założenie, że film ma oszołomić wzrok i słuch, mózg tym razem miał odpoczywać - czasem trzeba i tak.